෴අම්මා නූඹයි෴

වැහැරී ගතම මතකය අඩුවුනා කියා
මඩමේ මහළු උන්නා අම්මෙක්ද තියා
කඳුලේ කථාවක් සගවා ගත්තු නියා
බැලුවේ මදෙස මාවත් දමනවද ඔයා

මතකය තවම නුඹ සෙනෙහස හද පල්ලේ
වැටුනය කියා මා ඔසවන් ගිය තාලේ
ගෙවුනය සති දෙකක් රෝහල තුල කාලේ
රිදුනය නුඹට මට වැඩියෙන් හැම වේලේ

උන්නා එදින ඇකයේ නුඹ තුරුල්ලේ
කිව්වා කථා රස කර රජ මඩුල්ලේ
දුන්නා ඔවා යහමග ගැන ඇසිල්ලේ
අම්මා නුඹයි මට මව් නැති මුළුල්ලේ

පන්සිය පනස් ජාතක පොතටත් වැඩියෙන්
අත්තම්මා කියයි රස කර ඇති සැටියෙන්
ගාථා පාඩමට හවසට හද බැතියෙන්
මුල් ගුරු නුඹම විය මට පෙල පොත අටියෙන්

කවදත් රැජිණියයි හදවත් බැදි තාලේ
වෙනසක් නොවෙයි ඉරහද පායන වේලේ
කවියත් පන්හිදත් සිහි  කරවයි බාලේ
තවමත් පුරහඳයි නුඹ ගෙයි මැද සාලේ